Her yönüyle dört dörtlük bir düğün olmalıydı. Sezenler’in adına yaraşır bir düğün!
Kız tarafı, erkek tarafı, dünürler, uzak ve yakın akrabalar, eş dost... Nikâh törenine veya düğüne ya da her ikisine birden katılacak konuklar. En ufacık bir pürüz olmamalıydı, herkes memnun ayrılmalıydı oradan.
Öyle ki, ayrıntılar arasında gizlenmiş kıymık inceliğindeki çatlakları bile bulup çıkarmaya can atan medya mensupları bile arkalarından söyleyecek tek olumsuz söz bulamamalıydılar
Nisa Sultan’ın hedefi buydu!
Nehir’e kalsa, yalnızca nikâh töreni ve sade bir düğün yemeğiyle yetinebilirdi. Ancak, evlenme kararlarını ailelerine resmen açıkladıkları anda, kumandayı Nisa Sezen’in narin ama bu konulardaki iş bilirliği tartışılmaz becerikli ellerine teslim edivermişlerdi.
Acelesi yoktu Nehir’in. Hatta, hazırlıkların zamana yayılmasından yanaydı. Üzerinde çalıştığı projeleri tamamlardı hiç değilse.
Ancak Deniz, tanışmalarının üzerinden boşa geçen zamanın acısını çıkarmak istercesine sabırsız, elinden geldiğince öne almaya çalışıyordu evlilik tarihlerini.
Nehir’le Deniz, açıkça dile getirmeseler de Nisa Hanım’la Nevin Abla’yı nasıl tanıştırıp nasıl bağdaştıracaklar
Neyse ki, korktukları gibi olmadı. Nisa ile Nevin, öylesine imrenilecek bir uyumla kabullendiler ki birbirlerini, kendileri bile şaştı bu işe. İkisi birden, canla başla düğün hazırlıklarına giriştiler.
Her şey yolundaydı...
Bir de ablası, o soruyu sormasaydı Nehir’e “Babamı da davet etsek mi?” demeseydi, gözlerini kardeşinden kaçırarak...
“Hayır,” demişti Nehir. “Çağırsak da gelmez zaten...”
İçi de öyle mi söylüyordu, bilinmez. Ama Nevin onu dinlememiş, Amerika’yla saat farkını hesap ederek telefon açmıştı babasına.
“Nehir evleniyor,” demişti. “Gelsen, yanımızda olsan...”
Telefonun öte yanında uzunca bir sessizlik olmuş, ardından kırık bir sesle, kendince önemli gördüğü mazeretlerini sıralamıştı babası.
“Yıllardır gelmedim Türkiye’ye. İlk gelişim böyle olmamalı. Düğün kalabalığı içinde yadırgarlar beni. Kimdi, neredeydi, neden bunca zamandır ortada yoktu gibi sorular, ‘Babasıymış!’ diye fısıldaşmalar... Dedikodu kazanını kaynatmak için bulunmaz fırsat. Bunaltırlar Nehir’i, mutlu gününe gölge düşürürler. En iyisi gelmemek...”
Babasını aradığını söylememişti Nevin, onun gelmemek için öne sürdüğü gerekçeleri de. Varsın gurbetteki babanın, düğüne davet edilmediğini sansındı Nehir...
* * *
Nehir’le Deniz arasındaki tek çelişki, ev konusu gündeme geldiğinde yaşandı.
“Evlendiğimizde nerede oturacağız biz?”
Bu soruyu yanıtlamak hem çok kolay, hem de aynı derecede zordu. Beylikdüzü’ndeki konaklardan birinin üzerinde duruyordu Deniz. Nehir ise şehirden uzaklaşmak istemiyordu, hatta kendi oturduğu Etiler Caddesi üzerindeki geniş ve ferah bir apartman dairesinden çıkmak bile zor görünüyordu gözüne.
Bir orta yol buldular sonunda. Tamam, Beylikdüzü’ndeki konak Deniz’in gönlünce dayanıp döşenecekti. Yanı sıra, Nehir’in bekâr evi tümüyle elden geçirilecek, yepyeni bir dekorasyonla yeni evlilerin oturacağı hale getirilecekti.
Nehir’in, bu evin üzerindeki ısrarcılığının asıl nedeni, kendi ailesinden kalan biricik mal varlığı oluşuydu biraz da. Deniz de onun önerisini kolayca kabul etmiş, kendi bekâr evini boşaltıp buraya taşınmaya da seve seve razı olmuştu ama, “İçgüveysi mi oluyorum ben şimdi?” diyerek Nehir’i epey güldürmüştü.
En doğru kararı almışlardı aslında. Hafta içi günlerde şehirde kalıp ulaşım sorununu en aza indirgeyerek, işlerine rahatça gidip gelebileceklerdi
“Cuma akşamları iş çıkışında yola koyuluruz. Pazartesi sabahı oradan geçeriz işe. Tamı tamına üç gün, üç gece; hafta sonu paket program. Her şey dahil üstelik... Daha ne istiyorsunuz efendim?”
Aynen böyle çizmişti rotayı Nehir. Deniz’e itiraz edecek söz kalmamıştı.
Kitabın Yayın Evi : Altın Kitaplar Yayınevi
Kitabın Konusu : Roman
asjdasdasdafsdas
YanıtlaSil